خطاب به عشق

شهریور ۱۵, ۱۴۰۱

عنوان: خطاب به عشق (نامه‌های آلبر كامو و ماريا كاسارس)
مترجم: زهرا خانلو
انتشارات: نشر نو
تعداد صفحات: ۲۶۳

من با خواندنِ بيگانه، تبديل به طرفدارِ حقیقیِ آلبر كامو شدم اما در نظری كه نسبت به اين كتاب خواهم داد خبری از تعصب نخواهد بود؛ خيالتان تخت.
خطاب به عشق،‌ پيش از هر چيز نام زيبایی دارد، بهترين اسمی كه نامه‌های عاشقانه‌ی دو نفر می‌تواند داشته باشد.

اين نامه‌ها بُعد متفاوتی از آلبر كامو را به ما نشان می‌دهند، بُعدی كاملا شخصی و درونی كه با آنچه تصور می‌كردم زمين تا آسمان در تضاد است. راستش را بخواهيد پيش‌داوریِ ناخواسته‌ی من درباره‌ی كامو، اين بود كه دقيقا با همين نامه‌ها به همسرش خيانت كرده اما به اين تفكرات بهایی ندادم و خيلی زود آن‌ها را گوشه‌ای از ذهنم حبس كردم چون من هیچ وقت با كفش‌های آنها راه نرفته‌ام.

اوايل كتاب كه خبری از نامه‌های ماريا نيست و احساسات شديد آلبر كامو در نامه‌هايش موج می‌زند، حس می‌کنی با عشقی يک‌طرفه و آزاردهنده مواجه شدی و موجودی ضعيف! اما به مرور نامه‌های ماريا را هم می‌خوانی که از عشقش به آلبر كامو حکایت دارد، البته به شكلی كاملا متفاوت از او.

کامو در نامه‌هایی از خطاب به عشق که در آن‌ها احساس خوشی می‌كند، شاعرانه‌تر می‌نويسد و وقتی در رنج و ناراحتی به سر می‌برد، واقع‌بينیِ تلخی توام با زيبایی خاص خودش را دارد كه به شدت تامل‌برانگيز است.

چيزی كه در نامه‌های ماريا دوست دارم سادگی است و آنچه كه دوست ندارم طولانی بودنشان.
يک سومِ پایانیِ كتاب را با بی‌صبریِ تمام و پيشرفت مورچه‌وار خواندم. فقط دلم می‌خواست تمام شود. كتاب سرشار از جملات زيبايیست كه به جان می‌نشينند اما من كليتِ آن را دوست نداشتم شايد چون چندان علاقه‌ای به زندگی خصوصی آدم‌ها ندارم.

اين را هم اضافه كنم كه هدف من از خواندنِ خطاب به عشق، غنی و آماده كردن ذهنم بود برای نوشتن جملات و نوشته‌های كوتاه،‌ همانطور كه از خواندن شعر (علاوه بر لذت بردن) همين نيت را دارم. اگر نامه‌های عاشقانه پر از جزئيات و توضيحات را دوست داشته باشد، از خواندن خطاب به عشق،‌ لبريز از شوق و احساس خواهيد شد همانطور كه من از خواندن جملاتی از كتاب (كه در لابلای متن آورده‌ام) لذت بردم.